Από τα τέλη του 2009, φόβους για κρίση χρέους που αναπτύχθηκε μεταξύ φορολογικά συντηρητικούς επενδυτές σχετικά με ορισμένα ευρωπαϊκά κράτη, εντατικοποίηση στις αρχές 2010. Αυτό περιλαμβάνονται τα μέλη της ευρωζώνης Ελλάδα, Ιρλανδία, Ιταλία, Η Ισπανία και η Πορτογαλία, καθώς επίσης και κάποιες εκτός Ευρωζώνης χώρες της ΕΕ. Ισλανδία, η χώρα που γνώρισε τη μεγαλύτερη κρίση στην 2008 (βλέπω 2008-2011 Ισλανδική οικονομική κρίση) όταν ολόκληρο το διεθνές τραπεζικό σύστημα κατέρρευσε, έχει αναδειχθεί επηρεάζονται λιγότερο από την κρίση του δημόσιου χρέους, ως πολιτών της Ισλανδίας αρνήθηκε να διασώσει τις ξένες τράπεζες σε ένα δημοψήφισμα. Στην ΕΕ, ιδίως σε χώρες όπου τα δημόσια χρέη έχουν αυξηθεί ραγδαία λόγω της διάσωσης των τραπεζών, μια κρίση εμπιστοσύνης έχει προκύψει με τη διεύρυνση των spreads των αποδόσεων των ομολόγων και των ασφαλιστικών κινδύνων σε credit default swaps μεταξύ των χωρών αυτών και των άλλων κρατών μελών της ΕΕ, πιο σημαντικό Γερμανία.
Ενώ οι αυξήσεις του δημόσιου χρέους έχουν πιο έντονη σε λίγες μόνο χώρες της ευρωζώνης, έχουν γίνει αντιληπτό πρόβλημα για την περιοχή στο σύνολό της. Τον Μάιο του 2011, Το ελληνικό δημόσιο χρέος αποκτήσει εξέχουσα θέση ως ένα θέμα ανησυχίας. Οι Έλληνες απορρίπτουν γενικώς τα μέτρα λιτότητας, και έχουν εκφράσει τη δυσαρέσκειά τους μέσω θυμωμένος διαδηλώσεις. Στα τέλη Ιουνίου 2011, Κυβέρνηση στην Ελλάδα που προτείνει πρόσθετες περικοπές δαπανών που αξίζει 28 δισ. ευρώ (£ 25δις) πάνω από πέντε χρόνια. Το επόμενο 12 δισ. ευρώ από την Ευρωζώνη πακέτο διάσωσης θα αποδεσμευθούν όταν η πρόταση έχει περάσει, χωρίς την οποία η Ελλάδα θα έπρεπε να προεπιλογή για την αποπληρωμή του δανείου που οφείλεται στα μέσα Ιουλίου.
Ανησυχία για την αύξηση των επιπέδων του δημόσιου χρέους σε όλο τον κόσμο μαζί με ένα κύμα υποβάθμισης του χρέους που δημιουργήθηκε συναγερμού ευρωπαϊκή κυβέρνηση στις χρηματοπιστωτικές αγορές. Επί 9 Μάιος 2010, Οι υπουργοί Οικονομικών της Ευρώπης ενέκρινε ένα πακέτο διάσωσης ύψους € 750 δισ. με στόχο τη διασφάλιση της χρηματοπιστωτικής σταθερότητας σε όλη την Ευρώπη, με τη δημιουργία του Ευρωπαϊκού Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (EFSF).
Επί 2 Μάιος 2010, οι χώρες της Ευρωζώνης και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο συμφώνησε σε ένα δάνειο € 110 δισεκατομμυρίων για την Ελλάδα, εξαρτάται από την εφαρμογή των σκληρών μέτρων λιτότητας. Το ελληνικό bail-out ακολουθήθηκε από ένα πακέτο € 85 δισεκατομμύρια διάσωσης για την Ιρλανδία το Νοέμβριο, a € 78 δισεκατομμύρια bail-out για την Πορτογαλία Μάιο 2011, στη συνέχεια, τη συνέχιση των προσπαθειών για την αντιμετώπιση της συνεχιζόμενης κρίσης στην Ελλάδα και σε άλλες χώρες.
Τον Οκτώβριο του 2011, Οι ηγέτες της Ευρωζώνης συναντώνται στις Βρυξέλλες συμφώνησαν σε ένα πακέτο μέτρων με στόχο να αποφευχθεί η κατάρρευση των οικονομιών των κρατών μελών λόγω του αυξανόμενου χρέους τους. Αυτό περιελάμβανε μια πρόταση για τη διαγραφή 50% του ελληνικού χρέους προς τους ιδιώτες πιστωτές, την αύξηση του EFSF σε περίπου € 1.000 δισεκατομμύρια και απαιτούν ευρωπαϊκές τράπεζες για την επίτευξη 9% κεφαλαιοποίηση. Από το Νοέμβριο του 2011, οι ίδιοι οι ηγέτες της Ευρωζώνης, που επέκτεινε το πακέτο για να σώσουμε την ευρωζώνη έχουν επεκταθεί ένα τελεσίγραφο προς την Ελλάδα. Τόσο της Γαλλίας Σαρκοζί και η Μέρκελ της Γερμανίας έκανε δημόσια ότι και οι δύο κυβερνήσεις τους έχουν φθάσει στο τέλος της υπομονής τους με την πολιορκούμενη ελληνική οικονομία.